18:53

Złamane pióro - Małgorzata Maria Borachowska

"Złamane pióro" autorstwa Małgorzaty Marii Borachowskiej to książka niebanalna, którą trudno przyporządkować do konkretnego gatunku literackiego. Zawiera w sobie elementy powieści obyczajowej, romansu, fantastyki jak i powieści psychologicznej. Pełna jest metafor i przemyśleń, prowokuje czytelnika do własnych, często niejednoznacznych, interpretacji oraz długotrwałych rozmyślań.

Emily Crewe, na skutek traumatycznych przeżyć, postanawia diametralnie odmienić swoje życie. Sprzedaje mieszkanie w mieście i przeprowadza się do starego domu położonego na odludziu w dzielnicy domków letniskowych, który wcześniej należał do jej zmarłych dziadków. Pierwszego dnia pobytu w nowym domu poznaje Jacoba, znanego i cenionego architekta oraz światowej sławy grafika. Między tą dwójką rodzi się charakterystyczna, magnetyczna więź, której ciężko się oprzeć. Życie obojga przewraca się do góry nogami.
Emily ucieka przed bolesnymi wspomnieniami, jej jedynym marzeniem jest to by zapomnieć. Zrywa kontakt z większością znajomych, po to by nikt nie przypominał jej o traumie jaką przeżyła. Koncentruje się na pisaniu swojej pierwszej powieści, która ma być swoistym katharsis, oczyszczeniem, które pomoże jej pogodzić się z przeszłością. W momencie gdy Jackob próbuje się czegoś o niej dowiedzieć rozdrapuje stare rany. Emily zamyka się w sobie, we własnym hermetycznym, samowystarczalnym świecie, co powoduje niepotrzebne konflikty i nieporozumienia. Oboje mają ciężkie charaktery i nie przebierają w słowach, każda kłótnia jest gwałtowna i pozostawia po sobie niemalże zgliszcza. Czy uda im się dojść do porozumienia i ocalić uczucie, które dopiero co zaczyna się rodzić?

Fabuła powieści może brzmi banalnie, ale zapewniam, że nie jest to kolejna typowa historyjka o ucieczce na wieś i próbie poukładania swojego życia od nowa z gorącym romansem w tle. Powieść przesiąknięta jest niejednoznacznymi metaforami, które stanowią prawdziwe czytelnicze wyzwanie. Książka jaką pisze Emily jest istotną częścią powieści, elementy fantastyczne mają wiele wspólnego z życiem bohaterki i stanowią pewnego rodzaju rozgrzeszenie z przeszłością. Ta część powieści wiele mówi o bohaterce, o jej pragnieniach, marzeniach, potrzebach, bólu, cierpieniu oraz wewnętrznej walce jaką ze sobą toczy. Dziewczyna za jej pomocą próbuje odbić się od dna, wyjść na prostą i pogodzić się sama ze sobą.

Emily miała przed sobą karierę wielkiej pianistki, jednak zabrakło jej pasji, która mobilizowałaby ją do ciągłego doskonalenia. Talent to nie wszystko, potrzebna jest również determinacja, ciężka praca i chęć odniesienia sukcesu. Brak entuzjazmu i ciągłe podporządkowywanie się wpływom rodziny doprowadziło do tego, że Emily znienawidziła fortepian i pod wpływem nagłego, nieprzemyślanego impulsu doprowadziła niemalże do tragedii. Nic dziwnego, że to właśnie fortepian grał pierwsze skrzypce w jej powieści, instrument, który kochała i nienawidziła jednocześnie. Czy jeszcze kiedyś odważy się i zagra? Pokarze światu na co ją stać?

Bohaterowie w swoich długich, fascynujących dyskusjach odbywanych przy czarnej kawie, wyrażają swoje poglądy i poruszają istotne tematy takie jak rasizm, ekologia, prawa zwierząt, wiara i polityka. Bez wątpienia jednak najważniejszym motywem przewodnim powieści jest walka o własną tożsamość i życie według własnego scenariusza bez ingerencji osób trzecich. Pod pozorem błahej historii kryje się wiele kontrowersyjnych tematów, które mają wpływ na zaniżenie samooceny bohaterów, prowadzą do bólu, smutku oraz braku wiary we własne siły i umiejętności.

"Złamane pióro" nie jest lekką i przewidywalną lekturą, skłania czytelnika do zadumy i refleksji nad poruszanymi tematami oraz własnym życiem. 

Wydawnictwo: Poligraf
Data wydania: lipiec 2012
Ilość stron: 360

Recenzja bierze udział w wyzwaniach:

14 komentarzy:

  1. Ja już nie mogę się doczekać kolejnej części. To była wspaniała uczta literacka.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. To ma być druga część? Nie wiedziałam, oczywiście z przyjemnością sięgnę po kontynuację

      Usuń
  2. Kolejna recenzja tej książki i po raz kolejny pomimo świetnej oprawy słów, po prostu do mnie nie przemawia.

    Pozdrawiam,
    http://tylkomagiaslowa.blogspot.com/

    OdpowiedzUsuń
  3. Hm, nie znałam tej książki. I patrząc na okładkę, w życiu bym jej nie wybrała, ale Twoja recenzja mnie przekonuje :-)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Okładka rzeczywiście nie zachęca, dopiero teraz zauważyłam nóż na okładce;-) jest zdecydowanie za ciemna i pozbawiona klimatu, ale za to całość przemawia zdecydowanie na plus, tak więc polecam:-)

      Usuń
  4. Lubię takie dyskusje bohaterów. To bardzo ciekawe i inspirujące.Książka dla mnie :)

    OdpowiedzUsuń
  5. Czytałam już równie pozytywną recenzje tej ksiażki i nawwet zapisałam sobie już jej tytuł. Myślę, że mi się spodoba :>
    Zapraszam:
    kruczegniazdo94.blogspot.com

    OdpowiedzUsuń
  6. Myślę, że w przyszłości sięgnę po książkę, jednak na razie potrzebuje czegoś lżejszego ;)

    OdpowiedzUsuń
  7. Czytałam kilka recenzji tej książki. Powiem tak, jak kiedyś ta książka wpadnie w moje ręce to się z nią zapoznam, ale nie jest na mojej "muszę mieć".
    Okładka zapewne nie przyciąga spojrzeń w księgarni...

    OdpowiedzUsuń
  8. "Ciągnie się jak flaki z olejem" - powiedzenie również banalne, a jakże prawdziwe.

    Przeczytaj sobie coś Marqueza, Toth albo Curtina. To są różnorodności pozbawione banałów.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Marqueza znam, jego '100 lat samotności' dłużyło mi się niemiłosiernie, być może byłam wówczas za młoda na lekturę tego typu i w obecnej chwili mój odbiór byłby zupełnie inny.

      Usuń
  9. Ja również czytałam tę książkę i absolutnie nic bym w niej nie zmieniła :)

    OdpowiedzUsuń

Copyright © Zatopiona w lekturze , Blogger