Ewa Podsiadły - Natorska - Błękitne dziewczyny

Kaja Redo, główna bohaterka książki "Błękitne dziewczyny" mieszka w Radomiu, podobno jednym z najgorszych miast do życia, bez perspektyw, szans na rozwój i karierę. Dziewczyna niedawno rozstała się z narzeczonym i była zmuszona ponownie zamieszkać z rodzicami, pracuje jako fotoreporterka dla lokalnego tygodnika mając szefową z piekła rodem, która skutecznie uprzykrza jej życie i płaci marne grosze.

Kaja i tak nie znajduje się w najgorszej sytuacji, jedna z jej przyjaciółek pracuje w znanej sieci księgarskiej jako sprzedawca, a druga pozostaje bezrobotna i mieszka pod jednym dachem z mężem gburem, który nie potrafi jej docenić (wszystkie trzy dziewczyny ukończyły filologię polską na renomowanym uniwersytecie, ale po okresie studiów postanowiły wrócić do swojego rodzinnego miasta).

"Radom - Dziadom"

Kaja kocha swoje rodzinne miasto i denerwują ją nieprzychylne komentarze jakie krążą na jego temat. Jest typową lokalną patriotką, która chciałaby wydobyć z miasta to co najlepsze, pokazać, że w Radomiu też da się odnieść sukces i godnie żyć. Pod wpływem nagłego impulsu zakłada na Facebooku profil "Szczęśliwe Polki", na których umieszcza zdjęcia zwykłych kobiet (i dziewczyn), którym udało się osiągnąć sukces.

Jest tam Iwona, która wyszła z depresji poporodowej, schudła 32 kg i odniosła sukces jako internetowa trenerka fitness, jest Magda, która napisała 117 wierszy, Lidia, która odeszła od męża tyrana, Malwina, która potrafi ubrać się z klasą za 5 zł w ciucholandzie (jak widać za swój osobisty sukces można uznać niemalże wszystko).

Początkowo Kaja miała na celu umieszczać na profilu jedynie zdjęcia radomianek, jednak popularność Szczęśliwych Polek przeszła jej najśmielsze oczekiwania, kobiety z całej Polski nadsyłały zdjęcia z opisem swojego sukcesu.

Książka, aż kipi od pozytywnej energii i optymizmu. Autorka pokazuje, że niezależnie od wieku, miejsca zamieszkania czy wykształcenia można być szczęśliwym, wystarczy tylko odkryć w sobie to coś z czego jesteśmy dumni.

Barwni bohaterowie to dodatkowy plus powieści. Z Kają i jej przyjaciółkami nie da się nudzić, czasem mają gorsze dni, czasem dopada je dołek i chwile załamania, ale zawsze mogą na siebie liczyć i dzięki temu przechodzą najgorsze momenty swojego życia nie tracąc optymizmu i poczucia humoru.

"Błękitne dziewczyny" odebrałam bardzo osobiście. Z Kają wiele mnie łączy - podobny wiek, ukończony kierunek studiów, miejsce zamieszkania (tak, tak jestem z Radomia i nie wstydzę się do tego przyznać ;), dodatkowo książkę czytałam w trudnym dla mnie okresie gdzie niemalże wszystko działało na mnie negatywnie i doprowadzało do łez. Przyczyną złego nastroju było właśnie moje miasto, gdzie ciężko się wybić, znaleźć dobrą pracę i odnieść zawodowy sukces. Lektura powieści podziałała na mnie niczym wizyta u najlepszego psychoterapeuty, dodała wiary w siebie, pewności, przyczyniła się do poprawy nastroju i sprawiła, że bardziej optymistycznie patrze w przyszłość. Bo skoro innym kobietom się udaje to czemu mi ma się nie udać? Najważniejsze nie jest miejsce zamieszkania, a pomysł na siebie, determinacja i uparte dążenie do celu. Czasami warto zaryzykować by zacząć się spełniać, odnieść sukces i być szczęśliwym. Chciałam podziękować autorce za to, że mi to uświadomiła, w końcu jest jedną z radomianek, które odniosły sukces :)

Książkę polecam wszystkim bez wyjątku. Dawno nie czytałam czegoś tak optymistycznego, prosta historia, która daje wiele do myślenia i sprawia, że na życie zaczyna się patrzyć w zupełnie innych barwach. No i Radom można poznać z zupełnie innej perspektywy :)

Wydawnictwo: Muza
Data wydania: 14 października 2015
Ilość stron: 528

Recenzja bierze udział w wyzwaniach:

Klucznik

Czytam opasłe tomiska