Dariusz Papież "Dom Czwartego Przykazania"

Długo zastanawiałam się co napisać o tej książce, przyznam, że spodziewałam się zupełnie czegoś innego. Poruszającej historii o staruszkach zapomnianych przez najbliższych, jakichś głębszych emocji towarzyszących lekturze czy długich przemyśleń na temat przemijania oraz istoty życia i śmierci. W końcu tytuł i okładka dobitnie wskazuje na to z czym mamy do czynienia - Czcij ojca swego i matkę swoją - oto historia o pensjonariuszach domu spokojnej starości oraz ich opiekunach.
Co tak naprawdę zawiera w sobie książka i czemu poczułam się aż tak bardzo zawiedziona?
Otóż prędzej określiłabym ją mianem romansu który rozgrywa się na tle domu starców niż historii o przemijaniu.


Julia lat 27 jest pracownikiem domu starców, to właśnie w pracy poznaje Roberta - lat 23, z którym niemal natychmiast wdaje się w romans. Julia i Robert wielokrotnie uprawiają namiętny seks na starym tapczanie znajdującym się w pokoju socjalnym w momencie gdy obok spokojnie śpią ich podopieczni, nie raz ich miłosne uniesienia zostają przerwane przez nieplanowane sytuacje, a to ktoś wybrał się na nocny spacer po korytarzach, a to komuś trzeba zmienić pieluchę albo podać leki przeciwbólowe. Julia ma męża, z którym nie układa jej się najlepiej i 2- letnią córeczkę, którą kocha nad życie. Pokój socjalny, las czy brudna toaleta w podrzędnym klubie to jedyne miejsca gdzie może spokojnie spotkać się ze swoim kochankiem. I mimo, że dziewczyna planuje rozwód to wciąż boi się niezrównoważonego psychicznie męża alkoholika i przestępcy, który terroryzuje całą rodzinę.

Książka Papieża pozostaje dla mnie niezrozumiałą zagadką wręcz nie do rozszyfrowania. O czym cała ta historia miała opowiadać i jakie były główne zamierzenia autora? Jeśli  miała być to opowieść o pensjonariuszach domu starców to po, co tyle zapychaczy w postaci prywatnego życia ich opiekunów? W gruncie rzeczy całą, być może wzruszającą, historię o ludziach w podeszłym wieku i ich zmaganiach z trudną rzeczywistością, przyćmiewa romans, dość kiepski i banalny.

Oszczędny styl autora, proste, pojedyncze zdania oraz masa powtórzeń i wulgaryzmów wpływają na to, że książkę czyta się wyjątkowo ciężko. Nieciekawi i nudni bohaterowie z pewnością na długo nie zostaną w pamięci. Niestety bardzo często miałam wrażenie, że autor zaniedbał istotne szczegóły, które sprawiają, że książka staje się bardziej prawdopodobna.
Która matka oddaje swoje dziecko pod opiekę ojca pijaka gdy wie, że w jego towarzystwie dziecku dzieje się krzywda? Jaki mężczyzna chowa się przed byłym mężem swojej kobiety w sypialni teściowej by uniknąć konfrontacji i równocześnie pozwala by była ona wyzywana i poniewierana?

W internecie pojawiają się różne opinie na temat tej książki, niektóre bardzo pozytywne. Niestety ja, mimo, że bardzo się starałam nie dostrzegłam w niej nic co mogłoby mnie porwać i sprawić, że poleciłabym ją innym.


Wydawnictwo: Jirafa Roja
Data wydania: kwiecień 2013
Ilość stron: 176 

Recenzja bierze udział w wyzwaniu:
Historia z trupem 
Czytamy powieści obyczajowe