Stephenie Meyer "Intruz"

"Intruz" stał na mojej półce bardzo długo, nazwisko autorki, jak i rozmiar książki działały na mnie odpychająco, sama nie wiem dlaczego wreszcie zdecydowałam się ją przeczytać, przecież nie brakuje mi książek, na które patrzę wręcz z utęsknieniem i nie mogę się doczekać kiedy wreszcie po nie sięgnę.

Dusze uważają się za łagodne, dobre istoty, które nie znają gniewu i przemocy, mają jedną "małą" wadę, nie potrafią żyć samodzielnie, potrzebują do tego ciał innych żywych istot. Zasiedlają kolejne planety, w brutalny sposób zajmując miejsca ich rodzimych mieszkańców. Wkradają się do ciał by przejąc kontrolę nad życiem danej osoby, mieć jej wspomnienia, uczucia i marzenia.

Wagabunda jest jedną z najbardziej doświadczonych Dusz, była na ośmiu planetach, przeżyła osiem różnych wcieleń, ma ogromną wiedzę o wszechświecie. Ze względu na swoje poprzednie osiągnięcia została wybrana do zasiedlenia ciała Melanii, ma wyciągnąć z niej informacje o ostatnich ludziach chroniących się gdzieś w górach.
Ku przerażeniu Wagabundy okazuje się, że Ziemianie nie są tak podatnymi na manipulacje stworzeniami jak mieszkańcy innych planet. Melanie nie znika, towarzyszy Duszy przez cały czas, walczy z nią, nienawidzi i nie opuszcza na krok. Dziewczyna próbuje odzyskać kontrolę nad swoim ciałem i życiem, wrócić do ludzi, których kocha.
Problem polega na tym, że emocje żywiciela stają się też emocjami pasożyta zamieszkującego jego ciało.
Wagabunda staje się sprzymierzeńcem ludzi.

"Intruz" to antyutopia niczym z najgorszego koszmaru, ludzkość zdominowana przez robale pasożytujące w ciałach. Świadomość tego, że ktoś miałby zająć nasze miejsce, zabrać nam życie, wspomnienia i uczucia, wydaje się bardziej przerażająca niż wizja śmierci.

Nie czytałam innych książek Pani Meyer, od sagi "Zmierzch" trzymam się z daleka, dlatego postanowiłam zapoznać się z autorką od jej bardziej dojrzalszej formy.
"Intruz" nie wywarł na mnie piorunującego wrażenia, momentami książka mnie nudziła, w innych chwilach czytałam ją nie mogąc się oderwać, ta nierówna forma odrobinę działała mi na nerwy.
Największe wrażenie zrobiły na mnie relacje Wagabundy i Melanie, ich wewnętrzne, pełne sprzeczności dialogi i zmiany jakie w nich zaszły podczas ich wspólnej egzystencji.
Kolejnym elementem rzucającym się w oczy jest obraz miłości, przedstawiony na dwa zupełnie różne sposoby. Jeden  gwałtowny, zapierający dech w piersiach, czysto fizyczny, drugi spokojny, powiedziałabym nawet bardziej uduchowiony, w którym pociąg fizyczny jest jedynie małym dodatkiem do bardziej szczytnych uczuć. Które z tych uczuć jest piękniejsze? Które ma większą szansę by przetrwać?
Czy nie każda kobieta marzy o miłości bezinteresownej, w której liczy się tylko szczęście drugiej osoby?

Nie wiem komu mogłabym polecić tę książkę, równie dobrze może spodobać się młodszym jak i starszym czytelnikom, może po prostu warto ją przeczytać bez względu na uprzedzenia do wcześniejszej twórczości autorki.

Tytuł oryginalny: The Host
Tłumaczenie: Łukasz Witczak
Wydawnictwo: Wydawnictwo Dolnośląskie
Data wydania: Listopad 2008
Ilość stron: 560
Ocena: 5/6