Grażyna Mączkowska - Powiedz, że mnie kochasz, mamo

Powiedz, że mnie kochasz, mamo autorstwa Grażyny Mączkowskiej to opowieść dorosłej kobiety o bolesnym i traumatycznym dzieciństwie.
Gabriela ma niemalże wszystko - piękny dom w spokojnej, cichej okolicy, kochającego i troskliwego męża, dwójkę cudownych, dorosłych już synów, mimo, to nie potrafi cieszyć się pełnią życia. Wciąż dopadają ją demony przeszłości i bolesne wspomnienia z dzieciństwa.

Gabriela wraz z rodzeństwem wychowywała się w domu, w którym królował alkohol i przemoc. Pijany ojciec terroryzował całą rodzinę, stosując zarówno przemoc fizyczną jak i psychiczną. Matka kobiety, mimo, że przez całe życie żyła w toksycznym związku z alkoholikiem znęcającym się nad rodziną, który wielokrotnie ją bił, poniżał i zdradzał, nigdy nie zrobiła nic by zmienić sytuację, dała ciche przyzwolenie na niszczenie swojej rodziny, tłumacząc się tym, że robi to dla dobra dzieci, które powinny wychowywać się w pełnej rodzinie. Toksyczny związek matki głównej bohaterki trwał latami. Relacje między jej rodzicami nie zmieniły się nawet w momencie późnej starości, poniżana kobieta przez całe życie trwała wiernie przy mężu tyranie bez słowa sprzeciwu. Swoje frustracje i żale wyładowywała na niczym niewinnych dzieciach, które nie mogły liczyć na wsparcie również z jej strony. Kobieta nigdy nie okazała swoim dzieciom ciepłych uczuć, nie chwaliła, nie przytulała, nigdy nie powiedziała, że je kocha...

Gabriela nigdy nie mogła pogodzić się z tym co działo się w jej rodzinnym domu. Miała żal do matki o to, że nie potrafiła odejść od ojca i zapewnić swoim dzieciom godnego i szczęśliwego życia, o to, że nigdy nie usłyszała od niej ciepłego słowa i nigdy nie interesowała się jej życiem. Gabriela w oczach matki była nikim, wszystko robiła źle, każdy był od niej lepszy, matka bardziej interesowała się życiem obcych ludzi niż własnej córki. Mimo wielu krzywd zaznanych od rodziców, kobieta utrzymywała z nimi regularny kontakt, pomagała gdy wymagała tego sytuacja, wciąż wierzyła, że kiedyś się zmienią, zrozumieją swoje błędy i przeproszą za całe wyrządzone zło, jednak mimo upływających lat, relacje pomiędzy nimi pozostały tak samo toksyczne.

Autorka w swojej powieści pokazuje jak wielki wpływ na dorosłe życie człowieka mają warunki w jakich się wychowuje. Gabriela zmaga się z syndromem DDA (dorosłe dzieci alkoholików), mimo radosnych chwil i ułożonego życia wciąż nie czuje się w pełni szczęśliwa, a bolesne wspomnienia i żal do rodziców dopadają ją w najmniej spodziewanych momentach.

Wychowywanie w rodzinie gdzie alkohol jest na porządku dziennym ma destrukcyjny wpływ na dziecko i jego psychikę. Brak pozytywnych wzorców sprawia, że dzieci wielokrotnie popełniają błędy swoich rodziców, nie wierzą w siebie i własne siły, nie realizują marzeń i mają zaniżoną samoocenę. Droga do odzyskania równowagi psychicznej jest trudna i wyboista, bardzo wiele zależy od ludzi, którzy staną na drodze takiego dziecka. Gabriela miała wiele szczęścia, dzięki wyrozumiałemu mężowi i grupie wiernych przyjaciół zdołała odzyskać właściwy kierunek i uwierzyła, że to ona kieruje swoim życiem i ma największy wpływ na swoje szczęście.

Powiedz, że mnie kochasz, mamo jest opowieścią, która zmusza do głębszych przemyśleń. Autorka uzmysławia nam jak ważna w życiu dziecka jest miłość rodziców i akceptacja, w pierwszych latach życia to przecież oni kreują świat małego człowieka i zaszczepiają mu wzorce, które będzie powielał w dorosłym życiu.

Wydawnictwo: Akurat
Data wydania: czerwiec 2015
Ilość stron:336

Recenzja bierze udział w wyzwaniach:

Klucznik

Grunt to okładka

Celuj w zadanie